Vorige week donderdag zag ik samen met een vriendin in bioscoop LantarenVenster in Rotterdam de film A Perfect Day, (2015) van Fernando León de Aranoa. De film gaat over een groep hulpverleners in het door oorlog geteisterde Bosnië en is gebaseerd op het werk van Paula Farias, die al jarenlang actief is voor Artsen Zonder Grenzen. Absurdistisch en kafkaësk, zo werd de film aangekondigd. We werden niet teleurgesteld.
De prachtige natuurbeelden lieten een ruig landschap zien, met onveilige wegen zonder vangrail, zodat je direct met je open jeep uit de bocht kon vliegen en neerstorten in een ravijn als je niet uitkeek. De personages zagen er niet uit als filmsterren, maar waren mensen met een echt gezicht en met een eigen karakter.
De dood was volop aanwezig, in z’n ruigste vorm, vaak zonder respect, waardoor ik me in het begin van de film regelmatig afvroeg of ik daar wel goed zat. Wilde ik deze heftigheid eigenlijk wel zien?
De film liet vooral zien dat wij mensen in de kern allemaal hetzelfde zijn. We hebben allemaal onze angsten en ons verdriet, ongeacht onze afkomst, religie of status. Dat kwam het mooiste tot uitdrukking in het gesprek tussen Mambru, de Amerikaanse reddingswerker en een Bosnische opa; op het cruciale moment in het gesprek, waarin ze ieder voor zich de gruwelijke werkelijkheid voor de kleinzoon verborgen wilden houden, verstonden ze elkaar, zonder tolk, zonder dat hun woorden vertaling nodig hadden. Vooroordelen vielen weg. Alleen de kale waarheid telde.
Daarnaast werd de oorlog op het grote scherm ontzettend dichtbij gebracht. De vrijheid die wij in het westen genieten was voelbaar. Ook de situatie van waaruit je zou willen vluchten: je huis kapot geschoten, geplunderd door je andersdenkende buren en waarschijnlijk volgestopt met mijnen, voor het geval je het in je hoofd mocht halen terug te keren. Dat is de werkelijkheid van deze mensen.
Onze werkelijkheid was die avond rustig zitten in de bioscoop, in grote fauteuils, in LantarenVenster nota bene, het mooiste bioscooptheater van de stad, waar allemaal vrije mensen komen, waar we met nog een drankje of twee na afloop op de loungebanken gezellig napraatten over de film, onderwijl luisterend naar heerlijke jazzmuziek.
Als het gaat om de echte levensvragen, kunnen we onze vooroordelen gewoon overboord gooien, opzij zetten, doen verdwijnen. Dan verstaan we elkaar.
LantarenVenster, Otto Reuchlinweg 996, 3072 MD Rotterdam
Wat prachtig verwoord Olga…..het was een confronterende filmavond en fijn dat we zo konden genieten van de prachtige karakters terwijl de armoe en ellende van het doek spatte…..en na afloop heerlijk naar toffe jazzmuziek luisteren.
Een geslaagde avond…
Knap geschreven stuk tekst, waarbij het einde keihard terugkaatst naar de titel van de film. Deze heb ik toegevoegd aan mijn ’to see-list’.
Eens en te meer maak je hiermee duidelijk:
Emoties hebben geen taal nodig, om elkaar te kunnen verstaan.
Emoties zijn universeel.
Mooi.
“titel van de film” moet zijn ”titel van dit artikel”.
Hier is taal dan wel weer handig, om elkaar te kunnen verstaan. Wellicht helpt een ondersteunend emoti-con? 🙂