‘Is dit mijn foto?’ vroeg ik.
De longarts toonde twee longen op het beeldscherm. Op de linkerlong zat een vlek.
Drie dagen tevoren had ik een foto laten maken. Ik liep al enige tijd rond met een vreemd hoestje dat ik niet thuis kon brengen. Daarna ging ik naar de boekhandel. De huisarts belde terwijl ik stond af te rekenen.
‘Er is iets niet goed. Een longarts moet naar de foto kijken,’ zei ze. ‘Je wordt straks gebeld voor een afspraak.’
Dit was wel het laatste wat ik had verwacht.
Mijn vriend en ik keken gespannen naar het scherm. We hielden elkaars hand vast.
‘Er is een tumor gevonden in uw long,’ zei de longarts. ‘We denken aan longkanker en willen een aantal scans doen om ons vermoeden te bevestigen dan wel te ontkrachten.’
Ze nam geen blad voor haar mond. Ik besefte nog nauwelijks dat het over mij ging. Ze zette het beeldscherm uit en keek ons aan.
Ik probeerde goed op te letten terwijl ze de verschillende onderzoeksmethoden uiteenzette. In m’n achterhoofd mokerde een woord dat ik niet durfde toe te laten. Ik vertrouwde op m’n Iphone die zorgde voor een nauwkeurige opname van het gesprek.
‘We beginnen met een aantal scans om te zien of er uitzaaiingen zijn,’ zei ze.
De data lagen al vast. Tussen de scans door zaten wachttijden van vijf tot tien werkdagen.
‘Als we goed in kaart hebben gebracht of er nog meer tumoren zijn, gaan we met het hele team beslissen hoe we verder gaan.’
‘Krijg ik chemotherapie?’ fluisterde ik. Mijn moeder was dertig jaar geleden behandeld met cytostatica en haar lijdensweg stond me nog helder voor de geest. Na de misselijkheid en de haaruitval kreeg ze te horen dat ze niets meer voor haar konden doen.
‘Dat staat nog te bezien,’ zei ze. ‘Als de tumor helemaal vrij ligt, kunnen we hem wellicht opereren zonder dat u van te voren chemotherapie of radiotherapie hoeft te krijgen. De scans zullen daar duidelijkheid over geven.’
Mijn vriend en ik keken elkaar aan. Hij had tranen in z’n ogen. Ik kneep in z’n hand. Ik nam me voor om sterk te zijn. Dit mocht mijn plannen niet zomaar doorkruisen. Ik wilde verder met m’n leven.
