“Vrouwen worden lelijker als ze ouder worden, terwijl mannen steeds aantrekkelijker worden!” schreeuwt Meryl Streep in de rol van Violet haar dochters herhaaldelijk toe.
In de film August: Osage County (2013), naar het toneelstuk van Tracy Letts staan de dialogen tussen de familieleden centraal. Het is een praatfilm die doet denken aan de Noorse film Festen.
Niets is normaal in dit gezin. Moeder Violet heeft terminale mondkanker, vader Beverley (Sam Shepard) pleegt zelfmoord. De familie komt bijeen voor de begrafenis in het ouderlijk huis in Oklahoma, een dor, woestijnachtig gebied, waar het altijd waait.
Dochter Ivy heeft een geheime verhouding met volle neef Charley, die haar halfbroer blijkt te zijn, zoon van haar vader en haar tante. Dochter Barbara (Julia Roberts) gaat scheiden van haar man, die haar bedriegt met een tiener, niet veel ouder dan hun veertienjarige dochter Jean.
Dochter Karen gaat trouwen met haar vierde echtgenoot, die zijn handen niet van Jean kan afhouden, waarvoor hij beschoten wordt door Misty, de Indiaanse, of ‘native american’ verzorgster van Violet, die Beverley nog vlak voor zijn dood in huis heeft gehaald om zijn vrouw in haar laatste dagen te verzorgen.
Wat de film bijzonder maakt, is de confrontatie met twee ouder wordende sterren. We zien niet Meryl Streeps aantrekkelijke glimlach, maar de diepe rimpels van de oudere vrouw. Ze trekt met haar mond alsof ze geen gebit in heeft.
Julia Roberts lacht niet haar witte tanden bloot, maar toont, zonder make-up, alle oneffenheden in haar gezicht en haar grijze uitgroei. Vetkwabben, woede, drank, het is allemaal grof en realistisch. Violet schreeuwt alle familieleden tijdens de maaltijd de waarheid in het gezicht, waarbij ze zich rokend, pillenslikkend en scheldend in haar aftakeling laat zien.
Omdat we vrouwen meestal zien afgebeeld als anorectische fotomodellen, zijn we angstvallig bezig met het behoud van onze jeugd, een verloren zaak. In deze tijd, waarin jong de toon zet, zonder besef van de eigen onontkoombaar naderende ouderdom is deze film een verademing. Zoals een oudere bezoekster na afloop verzuchtte: ‘Geweldig, nu kunnen we er weer even tegen.’
De film is ook een tragedie waarin de heldin door karakterzwakte verliest. Bij haar geen loutering, of het zou de geruststellende gedachte moeten zijn dat Beverley vooruitziend het naderend lijden dat zijn vrouw wacht heeft willen verzachten.
Dochters Barbara, Karen en Ivy laten hun zieke moeder, hoewel ze de keus hebben om te blijven en we dat vanuit moreel oogpunt ook verwachten, uiteindelijk allemaal gelegimiteerd alleen: Ivy vanwege de leugen over Charley, Karen vanwege de beschuldiging van haar verloofde. Barbara kiest er dan voor niet alleen op te draaien voor de mantelzorg voor haar moeder.
Het ouderlijk huis, in een kaal, dor landschap, is geen plek voor jonge vrouwen. Bij hun vileine moeder blijven betekent hun eigen ‘dood’. Dit is de tragische keuze waar de dochters voor staan. Hun verontwaardiging helpt hen die keuze te maken. ‘Life is very long’, (T.S. Eliot) is het motto en dat geldt niet alleen voor de kwade moeder.
De opvatting dat oudere vrouwen lelijk worden, maar oudere mannen aantrekkelijker, vind ik onzin. Ik ken namelijk ook oudere, onaantrekkelijke, dikbuikige, kale mannnen met slechte gebitten die er bovendien onverzorgd en slonzig bij lopen, omdat ze denken dat aandacht voor hun uiterlijk onmannelijk is.
Zo, dat moest ik even kwijt!!
Zo, dat is duidelijk! Ha ha!