Kurt Cobain, de docu

In Pathé Schouwburgplein zag ik Kurt Cobain: Montage of Heck, een indrukwekkende, verontrustende film. Regisseur Brett Morgen heeft met veel documentatiemateriaal zijn leven neergezet.

Tegenspeler van Kurt is verlatingsangst, waarmee hij al jong kennis maakt als hij van het ene gezin naar het andere verhuist vanwege zijn onhandelbare ADHD-gedrag, vanwege het feit dat hij is wie hij is.

Kurt gaat doen wat hij het liefste doet: muziek maken en hij is zelf verbaasd over het succes. Z’n moeder ziet het aankomen. ‘Hier ben jij niet op voorbereid,’ zegt ze als hij haar de demo van Nevermind laat horen.

Dan komt de roem, indringend verbeeld door de homogene, bijna agressieve mensenmassa’s die lijken af te dwingen dat hij doorgaat, doorgaat, doorgaat. Het levert hem geld op. Hij gaat door.

De Beatles hielden het na zeven jaar voor gezien en ook Doe Maar nam bijtijds afscheid van de hun zelf gecreëerde hype. De Stones gingen door, maar zij hadden Mick.

Kurt gaat ook door, maar niet alleen. Samen met Courtney Love en genoeg heroïne leeft hij het leven van de superster. Tot het hem teveel wordt en hij afscheid neemt.

Wat doet roem met je? Geen idee, ik ben niet beroemd, maar optreden met mijn popkoor geeft mij ook een kick en ik ben gevlijd door het applaus, die direct hoorbare graadmeter voor succes. Op Facebook ervaren we likes als geliefd zijn en gezien worden.

Wat doen we als we mensen zo uitzinnig bewonderen als Kurt Cobain? Wat doen we straks met onze sterren die op elk festival staan? Kunnen zij de weelde dragen? Zijn wij er schuldig aan dat we hen dwingen om door te gaan omdat we entertaind willen blijven? Waar staan wij, de bewonderaars, de bezorgers van de roem? Wat doen wij met Jimi, Jim, Janis, Amy, Kurt?

Morgens film is mooi gemonteerd, met super-8-filmpjes van Kurts familie. Met songteksten en oude cassettebandjes met opnamen. Met de prachtig getekende beelden van z’n jongensjaren gemaakt door animator Hisko Hulsing. Met optredens en muziek. Met z’n zwarte schilderijen, z’n angstaanjagende tekeningen en z’n voorspellende dagboekfragmenten.

Als de bijna-doodskreet in My girl door de zaal snijdt houden we allemaal onze adem in.