‘Welke boeken ga je meenemen op vakantie?’ vraagt hij.
‘Deze twee,’ zeg ik. Van de wiebelende stapel ongelezen boeken op de armleuning van de bank pak ik twee boeken en leg ze op tafel.
‘En misschien komt er nog een bij.’
‘Die wil ik ook lezen!’ zegt hij en pakt de bovenste op. ‘Als jij hem uit hebt.’
Het is Slaughterhouse Five, van Kurt Vonnegut.
‘Wat leuk, ken jij dat boek?’ vraag ik. Ik wacht het antwoord niet af en vertel hem hoe ik met dit boek kennis heb gemaakt.
‘Tijdens m’n studie Nederlands moesten we Je moet dansen op mijn graf van Aidan Chambers lezen. Daarin verwijst het hoofdpersonage naar Kurt Vonnegut. Toen werd ik nieuwsgierig.’
‘En ben je het toen direct gaan lezen?’
‘Nee, joh, tentamendruk. Het kwam er gewoon niet van. Maar ik had inmiddels wel door dat het boek tot de wereldliteratuur behoort.’
‘En nu ga je eraan beginnen?’
‘Ja, ik was laatst bij Donner en toen zag ik het liggen. Moet je kijken naar die foto op de kaft. Dat is Dresden, vlak na het bombardement. En dan die titel in die bloederige rode letters…’
‘Wat neem je nog meer mee?’ vraagt hij.
‘Gij nu van Griet Op de Beeck. Heb ik voor mijn verjaardag gekregen. Ben benieuwd of het net zo beklemmend is als de vorige twee.’
‘En nummer drie?’
‘Dat boek heb ik nog niet in huis, dat komt nog.’
‘Hoe heet het?’
‘Eus.’
‘Van Özcan Aykdol? Kijk je ook naar die documentaire serie? De Neven Van Eus?’
‘Ja, een hele gave serie is dat. Daarom ben ik ook zo nieuwsgierig naar hoe hij schrijft.
‘Heb je gehoord dat hij bedreigd wordt?’
‘Ja, dat is heel verdrietig. Daarom wil ik het ook kopen.’
‘Maar je hebt toch nog veel meer ongelezen boeken?’
‘Weet ik, maar ik wil hem een hart onder de riem steken.’
‘Duur?’
‘Ik zag hem liggen, voor € 12,50. Er lagen er nog genoeg. Ik ga hem morgen gewoon kopen.’
