‘Te groot is voor mij de mens, ik zou hem graag een maatje kleiner willen’, citeerde filosoof Ad Verbrugge zondag j.l. het personage Dimitri uit de roman De Gebroeders Karamazow (1879-1880) van Dostojewski aan het eind van het gesprek van het Filosofisch Kwintet over technologie en economie onder leiding van Clairy Polak.
Om ons schuldgevoel over het veronachtzamen van de aarde te compenseren, abonneren we ons op groene stroom, die achteraf helemaal niet groen blijkt te zijn, maar die slechts functioneert als aflaat zodat we gewoon auto kunnen blijven rijden. We zijn bezorgd om het ongebreidelde energieverbruik van de booming economieën van China en India en willen dat zij zich beperken, terwijl wij niet bereid zijn het goede voorbeeld te geven.
Dat is geen onwil, maar vooral onmacht. Terwijl we het voortschrijden van de techniek op ICT-gebied moreel moeten begeleiden omdat we er anders door overheerst zullen worden, is de techniek van energievoorziening en milieu nog lang niet zover. We zijn nog niet in staat om voldoende groene en duurzame energie te fabriceren. Groen is nog niet competitief met kolen, aldus energie-onderzoeker Lucia van Geuns.
Tenzij actie van bovenaf wordt opgelegd. Karel van Egmond, hoogleraar milieukunde ziet de oplossing in een nieuwe democratische orde: de koning moet vanachter de gesloten deuren van de Trêveszaal een kabinet van alle partijen een plan laten voorbereiden dat na debat goedkeuring van de tweede kamer krijgt om daarna tot actie over te kunnen gaan.
We zijn met z’n allen volledig afhankelijk geworden van onze overconsumptie, eisen dat er altijd stroom is om onze telefoon, laptop en ipad op te laden en vinden dat we daar recht op hebben, volgens Sabine Roeser, techniekfilosoof. De ingenieurs van morgen moeten besef krijgen van de idealen van de Romantiek zoals betrokkenheid bij de natuur en verantwoordelijkheid. Van Egmond noemt ons onvolwassen: we zijn onze auto. Zo groot zijn we geworden, dat we de hele aarde hebben uitgeknepen omwille van onze ego’s. Is dat het goede leven?
Later die middag, in de metro op weg naar het North Sea Jazz Festival, bleef het gesprek door mijn hoofd spoken. Bij de ingang werd de geprinte ticket gescand. Geld wisselden we bij de tokenautomaat. We zochten op onze opgeladen telefoon welke artiesten we wilden zien. We namen de roltrap naar de zaal waar Han Bennink speelde, goed versterkt, want we waren met velen. Daarna togen we naar Eric Vloeimans in een nog grotere zaal. We whatsappten met vrienden om af te spreken voor het volgende concert. Na afloop kochten we cd’s.
We zouden de Verlichting opnieuw moeten uitvinden, stoppen met de verafgoding van de techniek, concludeerde Ad Verbrugge. Tijdens het gesprek vielen de woorden transition town en deeleconomie. Zou het delen van rijkdom het antwoord kunnen zijn, zowel op stedelijk als op mondiaal niveau? Kunnen we dat, hardop zeggen dat we genoeg hebben en samen delen, na zoveel eeuwen individualisme?
De wereld heeft genoeg wind en zon om meer dan 50 miljard mensen van duurzame energie te voorzien.
Misschien is je het niet opgevallen, maar je gesprekspartners concludeerden tijdens het TV programma dat het met energie omgekeerd is.
De techniek voor duurzame energie is er, en die is goed en onschadelijk, met windmolens en zonnepanelen.
Toch lijkt het of Nederland die beschikbare techniek niet wil benutten, omdat bijv de TU Delft, haar studenten hersenspoelt met een voorkeur voor vuile fossiele energie.
Wereldwijd is dat anders, windenergie is de snelst groeiende vorm van opwekking,
Nederland subsidieert meer voor kolencentrales die canadese bossen opstoken dan voor windmolens.
In totaal betalen burgers 3 miljard subsidie voor duurzame energie, en uit de belasting wordt 10 miljard aan bedrijven gegeven voor hun fossiele energie kosten.
Jullie zijn verblind door je eigen fossiele indoctrinatie.
Dank voor je reactie op mijn overpeinzing. Volgens mij zei Karel van Egmond dat slechts 4% van de stroom in Nederland op dit moment groen is en dat onze energiesystemen nog niet klaar zijn voor duurzame energie. Dat Nederland deze techniek niet wil benutten, daar heb je gelijk in, dat werd ook beweerd door Sabine Roeser: politici hebben te weinig committment met een duurzame energiehuishouding. Dat vergt langetermijndenken en dat is (nog) niet gangbaar in de (huidige) politiek.