Oud is aantrekkelijk. Dat geldt tegenwoordig volop voor de popmuziek, schreef Hester Carvalho op 5 juni jl. in NRC Handelsblad. Als je kijkt naar de krasse knarren die hebben opgetreden op Pinkpop lijkt dat zeker het geval.
Een groot deel van het publiek is inmiddels net zo grijs als de muzikanten, hebben extra ogen en tanden en de meesten wegen een pondje meer. De spijkerbroek is nog altijd het geliefde kledingstuk als we gaan kijken en luisteren naar onze helden.
Talloze bandjes uit de jaren ‘60 en ‘70 maken een comeback. Crosby Stills & Nash en The Eagles proberen hun oude muziek nieuw leven in te blazen. Het aantal tributes to The Rolling Stones en The Beatles zijn talrijk, evenals de koren die oude popnummers op hun repertoire hebben staan, waaronder mijn eigen popkoor.
Wat maakt de oude muzikanten van weleer zo interessant dat leeftijdgenoten en jonge mensen nog altijd aan hun lippen hangen? Ze hebben rimpels en doorleefde koppen, hun motoriek begint wat strammer te worden; ook Mick Jagger liep dit keer weer wat minder snel, heb ik me laten vertellen, want we kregen weinig beelden van hun optreden. Hoe is dat voor jongeren die opgroeien in een wereld waarin jong de norm is? Gelden in de popmuziek andere regels?
Is het hun repertoire, dat we allemaal meezingen? Niet alleen de recalcitrante jongeren van toen, die inmiddels gepensioneerd zijn of een baan, een huis en veel verantwoordelijkheid hebben, maar ook de verwende jongeren van nu genieten van hun muziek. Versterkt dat de band tussen de generaties, die tegenwoordig toch al veel sterker is dan in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw?
Is het de kracht van hun liedjes, de universele taal van hun teksten, de schijnbare eenvoud van de muziek die ons aanspreekt? Kwaliteit laat zich niet verloochenen, die is herkenbaar voor alle generaties. Leeftijd speelde nooit een rol in de muziek.
Ook op de werkvloer kun je gerust in een spijkerbroek verschijnen, mits gedragen met nette blouse en dito colbert, mooie schoenen of hoge hakken. Grijs wordt daar echter minder geaccepteerd en oud heeft hier geen metamorfose ondergaan: grijs is gewoon grijs en oud gewoon oud. Je bent er zelfs sneller oud dan voor de wet.
