Het is druk op zaterdagmiddag bij Harolds. Ik kijk naar de enorme collectie vulpotloden. Ze hebben hier een veel groter assortiment dan de Hema en de Bijenkorf. Wat een collectie!
Een mooie strakke zwarte schrijft te dun, hij heeft een stift van 0,5 mm dik. De helgele schrijft met 0,7 mm en hij krast een beetje. Te hard. De rode heeft een punt van 0,9 mm, dat is al beter, maar nog niet goed genoeg. De Koh-I-Noor is veel te dik, 2,3 mm en hij ligt zwaar in de hand. Onverrichterzake wil ik naar de uitgang lopen.
Dan opeens zie ik hem. Hij is niet mooi, een beetje robuust zelfs, maar op het stickertje op z’n donkerblauwe huis staat 1,3 mm. Ik kijk hem aan en denk na. Zou hij het zijn? Ik open het deksel van de potlodendoos en pak hem er voorzichtig uit.
Hij weegt goed, niet te zwaar, niet te licht, hij heeft wel wat gewicht door z’n metalen uiteinden. De rubberen rand voelt lekker. Hij heeft een stevige clip en een zilverkleurig dopje. Daaronder zit een felrood gummetje verstopt.
Snel zoek ik een papiertje. Ik zet hem erop en schrijf. En schrijf. En schrijf! Hij heeft de mooiste punt die ik ooit gezien heb. Dik, breed, zacht en zwart. Hij glijdt over het papier.
Ik weet het zeker. Dit is mijn potlood. Opgewonden loop ik naar de kassa.
‘Deze voor u?’ vraagt de caissière.
‘Ja, graag,’ zeg ik en glimlach naar haar.
Ze pakt hem voor me in als een cadeau. Ik betaal en neem het pakje in ontvangst.
Ik kan niet wachten tot mijn eerste notitie.
