Regen

Als life events het dagelijks bestaan beheersen, valt het schrijven mij niet zo mee. Het hoofd te vol, met verleden, heden, toekomst, zorgt dan voor onrust en de pen droogt langzaam op. Maar het is nu genoeg. Want schrijven geeft ook ruimte in m’n hoofd en die heb ik nodig om te kunnen denken en te kunnen voelen. ‘Clear your mind, your heart is trying to tell you something’, las ik onlangs op een poster van een meditatiecoach in de allesoverheersende Engelse taal, en daar heeft hij gelijk in. Ik pak er mijn geliefde negentiende eeuwse Rotterdamse dichter J. H. Leopold (1865-1925) bij, die met zijn gedicht REGEN verwoordt wat ik nu voel.

De bui is afgedreven;
aan den gezonken horizont
trekt weg het opgestapelde, de rond-
gewelfde wolken; over is gebleven
het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen
een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.

Het verdriet drijft langzaam naar de achtergrond en maakt plaats voor een nieuw gevoel. Het leven gaat verder, met iedere dag die zon, die opkomt en ons uit bed sleurt. Mag ik al wat afstand nemen?

En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu weer buiten
van winderigs in opstand was
een druppel van den regen,
kleeft aangedrukt er tegen,
rilt in het kille licht…

Het leven wordt verdund met life events die ons telkens even doen bewegen, doen sidderen en doen stilstaan. Soms moeten we de tijd nemen om erbij te gaan zitten en te wachten tot we de draad weer kunnen oppakken. We nemen het voor altijd met ons mee.

en al de blinking en het vergezicht,
van hemel en van aarde, akkerzwart,
stralende waters, heggen, het verward
beweeg van menschen, die naar buiten komen,
ploegpaarden langs den weg, de oude boomen
voor huis en hof en over hen de glans
der daggeboort, de diepe hemeltrans
met schitterzon, wereld en ruim heelal:
het is bevat in dit klein trilkristal.

Uit: J.H. Leopold: Verzen. Rotterdam, 1913. blz. 90.