Na de politieke romans over de Spaanse geschiedenis was het even wennen, het lezen van Het Zoutpad. Over oude wegen naar een nieuw begin van Raynor Winn.
Uitvoerige beschrijvingen van het landschap, de zee, de luchten en de honger worden nauwelijks afgewisseld met dialogen.
Het verhaal van de wandeltocht langs het South West Coast Path, in de volksmond ‘het zoutpad’ genoemd, geeft niet alleen een verslag van de ontberingen die de auteur en haar man tijdens de tocht moesten doorstaan, het geeft en passant een inkijkje in het leven van daklozen in het Verenigd Koninkrijk.
Ray en Moth hebben door een speculatieschandaal al hun geld, hun huis, hun land en hun bron van inkomsten verloren. Na maandenlang procederen staan ze met lege handen. Intussen krijgt Moth de diagnose CBD, een zeldzame progressieve hersenziekte die op termijn de zenuwen aantast.
Wat te doen? Ze zijn dakloos. Wachten op een sociale huurwoning en het einde afwachten?
Ze besluiten te gaan wandelen, het reeds lang geplande South West Coast Path, beschreven in Five Hundred Mile Walkies door Mark Wallington in 1992. Van hun laatste geld kopen ze rugzakken, een tent en een gasbrander en met goede wandelschoenen gaan ze op weg.
Het duurde even voordat ik geboeid raakte door het verhaal. Poëtisch, dat is het taalgebruik van Winn van tijd tot tijd zeker, maar het grote ‘en toen-en toen’-gehalte van het verhaal zat me regelmatig in de weg. Op het moment dat het tot een oplossing komt, wint de tekst aan kracht, maar ik miste vooral de ervaring en het gevoel van Moth. Ik kijk uit naar het vervolg.
Raynor Winn, Het Zoutpad. Over oude wegen naar een nieuw begin. Amsterdam, 2019.
