Het was een triest gezicht, afgelopen dinsdag, die grote, statige winkel vol met boeken, waar ik zo graag naar binnen liep. Ik ken de weg er op m’n duimpje. Achterin de kookboeken, daarnaast de midprice boeken, links de kasten met de top 20, het tafeltje met filosofieboeken, de reisboeken, de literatuur, de kranten. Nu was het er donker en voor de ramen hingen briefjes om ons te informeren. Er was niemand binnen.
Voorlezen, daar begon het allemaal mee. Elke avond de Sprookjes van Moeder de Gans (1697) van Charles Perrault. Spannende verhalen, die naar later bleek diepe indruk hadden gemaakt, met wijze lessen zoals ze ooit bedoeld waren. Zelf lezen was een openbaring en na het leesplankje van Hoogeveen en de boeken van Ot en Sien kwamen de woensdagmiddagen waarop ik lekker languit liggend voor de zwarte kolenkachel de Donald Duck las, van voor naar achteren en terug. Zaten er in dat…
